Сёння у думках мы з царквой
За далёкаю мяжой
I вядзе нас шлях туды,
Каб запомнiць назаужды,
Дзе Iзраiля зямля.
Там, на водшыбе здалля
Не Масква i не Парыж,
А стаiць драуляны крыж.
На крыжы тым Божы Сын.
Ён пакiнуты адзiн.
На зямлю сцякае кроу,
У цяжкiх муках Цар цароу.
Перад тым была дарога
На зямлю ад Бацькi Бога.
Зведаушы жыццё зямное,
Сэрца меу ён плацяное.
Сын хадзiу па той зямлi,
Дзе жытнёвыя палi.
З узаемнай з Бацькам згоды
Меу жыццё не назаусёды.
Бо прыйшоу адтуль, здалёку,
З-пад нябесся, з-пад аблокау,
Каб жыццё другое даць,
Ад грахоу уратаваць.
Людзi ж Сына не пазналi,
Сэрца чэрствае бо малi,
А вяроукай павязалi
I на суд Яго пагналi.
Утварылi там пацеху
Для забавы i для смеху,
Злыднi у твар Яму плявалi,
Здзеквалiся, завушалi.
На чале вянок калючы
Ранiу галаву балюча,
Насмяушыся даволi,
Пажадалi страшнай долi.
Прысудзiушы мукi ада:
Богу смерць, а iм услада,
Крыж на плечы узвалiлi,
На гару павалачылi.
Крыж высокiкi там стаiць,
На iм Божы Сын вiciць,
У рукi убiтыя цвiкi-
Выьар для Яго такi.
Твар забрызганы крывёю,
Цякуць слёзы паняволi.
Вытрымау з нямым укорам
Смагу, мукi, боль iсорам.
Страшна стала умiг бясконца,
Шэсць гадзiн, патухла сонца,
Тры гадзiны усё у змроку,
Тры крыжы стаяць здалёку.
I да Бацькi крык адзiны:
«Ты чаму мяне пакiнуу?»
Выйшау Дух, схiлiу галоу
I памёр Ён, Цар цароу.
Яго цела у гроб паклалi.
Уваход замуравалi.
Увесь абвiты палатном,
Ён заснуу смяротным сном.
Назавiце гэта рокам,
Што прадсказана прарокам.
Дзiва дзiунае – Хрыстос,
Час прыйшоу i уваскрос.
Ён забрау грахi людзей
Для збаулення i надзей.
У воблiку, у чалавечым
Дау наказ такi дарэчы:
«Калi пойдзе Божы Сын
Назаусёды, вауспамiн
У час вячэры, цi у абед,
Выконваць такi завет:
Пiць вiно, як кроу Хростову,
Зберагаюцы прадмову.
Прэсны хлеб – Хрыстова цела,
Есцi беражна, умела.»
Прыйдзе час, Iiсус Хрыстос
Прынясе нямала слёз.
Слёз тых радасцi, цi гора
Можа рэчку, можа мора.
На усё неба так яскрава
Прамiльгне Хрыстова слава,
Як маланку, цi пажар
Мы убачым Яго твар.
Прыйдзе Ён, каб наяву
Увысь падняць Сваю царкву.
У адно iмгненне вока
Узляцiм мы да аблокау.
А пакуль Яго чакаем,
Дарам часу не губляем,
Будзем Бога прслауляць
I малiцца, i спяваць:
Богу Бацьку, Богу Сыну,
Богу Духу – Ён адзiны.
Скажам разам ля стала:
«Яму слава i хвала!»
Дорогие читатели! Не скупитесь на ваши отзывы,
замечания, рецензии, пожелания авторам. И не забудьте дать
оценку произведению, которое вы прочитали - это помогает авторам
совершенствовать свои творческие способности
А творчество возникло из Молитв - Лев Неф Главное и единственное подобие человека с Богом - ТВОРЧЕСТВО...
В таком состоянии Творятся, а не конструируются по правилам, Стихи и Молитвы
